(1870-1958) Urodzony 4 marca 1870 r. w Przemyślu, jako syn Józefa właściciela realności i Józefy z Romankiewiczów. Po śmierci ojca opiekował się nim Antoni Szafran nadzorca przemyskiego więzienia. Po ukończeniu gimnazjum w Przemyślu (obecnie I Liceum Ogólnokształcące) i uzyskaniu świadectwa dojrzałości 17 lipca 1888 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przerywał je dwukrotnie z powodu odbycia służby wojskowej w armii austro-węgierskiej: od kwietnia do listopada 1890 r., kiedy służył jako jednoroczny ochotnik w 8 kompanii 10 pułku piechoty w Przemyślu, a od sierpnia do grudnia 1893 r., jako kandydat na lekarza wojskowego w szpitalach garnizonowych w Krakowie i Przemyślu. Studiując przez dwa semestry 1892 r. pobierał stypendium wojskowe. 12 lipca 1894 r. został promowany na doktora wszech nauk lekarskich (dyplom lekarski nr 1825), a dwa dni póĽniej rozpoczął pracę jako aspirant w Szpitalu Garnizonowym nr 15 w Krakowie. Po mianowaniu 3 grudnia porucznikiem-lekarzem został przeniesiony (15 grudnia) do Szpitala Garnizonowego nr 3 w Przemyślu. 1 sierpnia 1895 r. powierzono mu w rodzinnym mieście stanowisko lekarza baonu 58 pułku piechoty. Po mianowaniu na stopień (1 maja 1897 r.) kapitana-lekarza 2 klasy, przeniesiony został do Jarosławca na stanowisko naczelnego lekarza 29 pułku artylerii polowej. W wieku dwudziestu dziewięciu lat zapisał się na kurs psychiatrii prowadzony na Wydziale Lekarskim UJ. 1 maja 1900 r. mianowany został lekarzem 1 klasy i awansowany do stopnia majora. Po zakończeniu służby w Jarosławiu (1903 r.), w 1904 r. rozpoczął roczny staż w Klinice Chirurgicznej we Lwowie, kierowanej przez profesora Ludwika Rydygiera (w 1881 r. jako pierwszy w świecie dokonał częściowej resekcji żołądka). Po ukończeniu stażu powierzono mu stanowisko starszego lekarza ordynatora oddziału chirurgicznego szpitala w Czerniowcach. 1 paĽdziernika 1907 r. został naczelnym lekarzem 8 pułku ułanów, skąd po dwóch latach przeniesiono go na równorzędne stanowisko do 41 pułku piechoty. W 1912 r. przebywał w Wiedniu, gdzie ukończył trzymiesięczny kurs lekarzy sztabowych. Rok później został mianowany lekarzem sztabowym. Po wybuchu pierwszej wojny światowej objął dowództwo Kompanii Sanitarnej 30 Dywizji Piechoty (2 sierpnia 1914 r.). Pod koniec 1916 r. dowodził Szpitalem Polowym nr 1114. Po awansie 1 maja 1917 r. do stopnia podpułkownika, od sierpnia 1917 r. do 29 października 1918 r. kierował szpitalem zakaźnym w Starej Pazovej pod Belgradem. Od 30 października do połowy grudnia przebywał w niewoli serbskiej. Po uwolnieniu, w grudniu 1918 r., przybył do Warszawy i wstąpił do Wojska Polskiego. Po zatwierdzeniu przez Naczelnego Wodza stopnia podpułkownika, od połowy stycznia 1919 r. kierował Szpitalem Garnizonowym w Przemyślu. Będąc już pułkownikiem (19.04.1919 r.), 20 maja 1920 r. został Szefem Sanitarnym Ekspozytury Dowództwa Okręgu Generalnego (DOG) Lublin w Kowlu. Podczas wojny polsko-sowieckiej od 20 lipca do 20 października 1920 r. dowodził Zapasową Kompanią Sanitarną nr 1 w Modlinie. 21 października został mianowany Szefem Sanitarnego Obozu Warownego w Brześciu Litewskim. Jednocześnie pełnił funkcję Naczelnego Lekarza Miejscowego Punktu Wymiany Jeńców. Zaprowadził porządek we wszystkich oddziałach oraz kompaniach jenieckich, opanował panujące w obozie choroby. Od kwietnia do września 1921 r. był dowódcą Obozu Izolacyjnego w Dęblinie, a następnie objął stanowisko Szefa Sanitariatu DOG Dowództwa Okręgu Korpusu nr 4 w Łodzi, które sprawował do lutego 1927 r. W tym też okresie był członkiem Zarządu Okręgu Łódzkiego PCK. Od 19 lutego 1927 r. przebywał na urlopie zdrowotnym, po powrocie z którego 30 kwietnia przeszedł w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady. Od 1927 r. do wybuchu wojny przebywał w rodzinnej miejscowości, gdzie prowadził prywatna praktykę jako chirurg i ginekolog. Po wybuchu drugiej wojny światowej, we wrześniu opuścił swoje mieszkanie, które znajdowało się w części Przemyśla okupowanej przez wojska sowieckie i przedostał się wraz z rodziną na stronę miasta zajętą przez Niemców. W obawie przed aresztowaniem udał się do Nowego Sącza, gdzie utrzymywał rodzinę dzięki prywatnej praktyce lekarskiej. Odmówił podpisania volkslisty, za co był szykanowany przez Niemców (ratowały go zaawansowany wiek oraz posiadane dokumenty z czasów służby w wojsku austro-węgierskim). Po zakończeniu wojny w 1945 r. powrócił do Przemyśla, gdzie podjął pracę, początkowo jako lekarz PCK, a od czerwca 1946 r. jako kontraktowy lekarz szkolny. Od 1 marca 1947 r. był zatrudniony równocześnie w jedenastu szkołach podstawowych. W lutym 1949 r. powierzono mu (w niepełnym wymiarze czasu pracy) stanowisko lekarza zakładowego w Domu Opieki Społecznej nr 1 i Domu Dziecka "Caritas". Od stycznia 1952 r. podjął dodatkową pracę w Państwowym Zakładzie Specjalnym dla Nieuleczalnie Chorych Kobiet, a od lutego pracował również w Zakładzie Specjalnym dla Nieuleczalnie Chorych Mężczyzn. W listopadzie 1953 r. został ponownie zatrudniony jako lekarz w szkołach podstawowych. Dodatkowo pracował w prowadzonych przez "Caritas" domach dziecka nr 1 i nr 2 oraz w Zakładzie Specjalnym dla Dorosłych. Za długoletnią i ofiarną pracę w służbie zdrowia, w 1957 r. otrzymał dyplom uznania. Zmarł 23 sierpnia 1958 r. w Przemyślu. Tam też został pochowany na cmentarzu centralnym. Był odznaczony m.in.: Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Odznaką "Orlęta", Odznaką Pamiątkową 1 Baonu Sanitarnego, oraz austriackimi Krzyżem Pamiątkowym 1912-1913 (Erinnerungskreuz 1912-1913) i Krzyżem Jubileuszowym Wojskowym (Militär-Jubiläumskreuz). Z małżeństwa zawartego 23 stycznia 1927 r. z Marią z Molendów (1900-1984) miał dwie córki: Stanisławę Kazimierę (1928-1974) zamężną z Marianem Zenneggą, lekarzem i Annę Józefę Elżbietę Steier-Ciechanowską (ur. 1930), starszego wykładowcę Kliniki Okulistycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego.
- 2977 odsłon
