(30 VII 1853 Tuligłowy – 9 VII 1929 Bystra), polski malarz. Był pierwszym polskim malarzem, który, pochodząc ze wsi, wyłącznie o własnych siłach, bez pomocy rodziny i stypendiów, zdobył artystyczne wykształcenie. Do Gimnazjum uczęszczał w Przemyślu w latach 1864–1869, a w 1869 r. zapisał się do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Po ukończeniu studiów wyjechał na rok na Ukrainę, gdzie znalazł zatrudnienie jako rysownik przy wykopaliskach archeologicznych. Pracował później w pracowni architekta Feliksa Gąsiorowskiego w Odessie. Następnie wyjechał na dalsze studia do Zurychu i Monachium. Studia przerwał, aby na nie zarobić, i rozpoczął pracę jako technik przy budowie kolei. Studiował do 1880 r. i w tym okresie malował głównie pejzaże, sceny rodzajowe i portrety. Sporo podróżował po Europie i świecie. W latach 1886-1895 pracował na dworze cesarza Wilhelma II w Berlinie. Zdobywał medale na wystawach w Berlinie, Monachium i w Wiedniu. W kwietniu 1895 został dyrektorem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Opracował nowy statut uczelni, wymienił całą kadrę profesorską na młodszą. W 1902 r. zbudował willę z pracownią w Bystrej, a w 1910 r., po rezygnacji ze stanowiska rektora ASP, zamieszkał tu na stałe. W czasie II RP był m.in. dyrektorem Departamentu Sztuki w gabinecie ministra Antoniego Ponikowskiego.
