(26 II 1887 w Kamionce Strumiłowej nad Bugiem – 12 XI 1936 we Lwowie) – polski pisarz, przedstawiciel nurtu grozy w polskiej literaturze międzywojennej. Klasyk noweli fantastycznej, twórca horroru kolejowego, określany czasem mianem „polskiego Poe” lub „polskiego Lovecrafta”. Jego pozycję literacką ugruntowały i umocniły dalsze coraz świetniejsze tomy nowel: Demon ruchu (1919, 1922), Szalony pątnik (1920), Niesamowita opowieść (1921), Księga ognia, Namiętność (1930). W tym czasie pokusił się pisarz o zdobycie teatru, wystawiając w Warszawie i w Krakowie dramat fantastyczny Willę nad morzem (1920) oraz trylogię dramatyczną Zaduszki (1921). Rok 1924 przyniósł pierwszą jego powieść Salamandrę, po której pojawiły się dalsze: Cień Bafometa (1926), Klasztor i morze (1928), Wyspa Itongo (1936), drukowana też pod zmienionym tytułem w najpoczytniejszym dzienniku lwowskim „Wiek Nowy” w r. 1931 jako Król Czandaura. Nauczyciel w kilku szkołach średnich we Lwowie, a w latach 1917/1918 – 1920/1921 w I Gimnazjum w Przemyślu.
